พ่อครับพ่อจำได้ไหม ในวันที่ผมยังเป็นเด็ก กับรถคันเล็กคันโปรดนั้น
สุขใจอยู่บนถนน ที่มีในจินตนาการ แค่ไขลานและให้วิ่งไป
จนวันที่เห็นเพื่อนมีคันใหม่ เป็นรถที่วิ่งไกล และเร็วกว่า
พ่อจำได้ไหม ผมทำไงวันนั้น เพื่อของที่ผมปรารถนา
ผมร้องผม งอแง จนกว่าพ่อตามใจ
มันแค่ทำน้ำตาให้ไหล แค่ร้องไห้ดังๆ เท่านั้นก็ได้ทุกอย่างที่ต้องการ
ได้มีรถของเล่นที่เหมือนกับเพื่อนเค้ามีกัน ก็รู้พ่อทนไม่นานที่เห็นผมเสียใจ
ผ่านมาก็เริ่มสงสัย ว่าตัวกับใจมันโตเกินวัยรึเปล่า นี่คือเหงาหรือใจมันใหญ่ไป
พ่อครับเค้าว่าความรักมันมาเติมเต็มที่ว่างในใจ อยากรู้มีขายที่ไหนหรือเปล่า
ก็เมื่อได้เห็นเพื่อนเค้ารักกัน อย่างนั้นผมควรจะยินดีให้
แต่ว่าปัญหาเพราะว่าเธอคนนั้น ผมรักของผมอยู่มากมาย
แล้วผมต้องทำยังไงให้เค้าทิ้งกัน
* มันต้องใช้น้ำตาแค่ไหน ต้องร้องไห้กี่ครั้ง ให้เค้าและเธอทิ้งขว้างความรักแล้วเลิกลา
ให้เธอเห็นว่ารักของผมให้เธอได้มากกว่า ต้องใช้สักกี่น้ำตาให้เธอเห็นใจ
ที่เคยบอกว่าให้รักใครไป สุดท้ายจะได้เหมือนกันกลับคืนมา
แต่เอาจริงๆ เหมือนมันมีราคา ที่บางทีทั้งใจก็ไม่มีความหมาย
ทุ่มเทเท่าไร เธอไม่ยอมขาย แล้วผมต้องทำยังไง พ่อช่วยผมที บอกได้ไหม
ว่ามันต้องใช้น้ำตาแค่ไหน ต้องร้องไห้กี่ครั้ง ให้เค้าและเธอทิ้งขว้างความรักแล้วเลิกลา
ให้เธอเห็นว่ารักของผมให้เธอได้มากกว่า ต้องใช้สักกี่น้ำตาให้เธอเห็นใจ
( * )
ต้องร้องจนหมดน้ำตา เธอคงไม่เห็นใจ สุดท้ายมันคือราคาที่เธอไม่สนใจ